Chłopak, zainteresowany warsztatami z pleneru, napisał do mnie kiedyś tak: „… a jaka będzie pozować para?
zawodowcy czy drewniani amatorzy? jeśli ci drudzy, to jadę!”

Ta rezolutna interpelacja przywiodła mnie do poważnej refleksji dotyczącej naszego myślenia o sesjach. Bo ja jednak upieram się, że sztywnych par jest nie więcej niż 20%. A jaki jest procent sztywnych.. fotografów? 70? 80? No właśnie..

Pozują, a właściwie nie pozują, a dają się sfotografować amatorzy i to zwykle tacy, których wcześniej albo nie widziałem na oczy, albo nigdy nie fotografowałem. Bez stylizowanych anturaży. Po prostu: my i oni.

Ale chciałbym, żeby to nie były zajęcia wyłącznie o parach. Też, ale nie głównie.
Chcę, żeby to były zajęcia o nas, o fotografach – o tym co chcemy robić, co umiemy i jaki mamy pomysł na siebie w plenerze. Na siebie.

Skupię się na prakseologii: na niuansach związanych z warsztatem pracy, określeniem w punkcie wyjścia koncepcji, jak chcemy fotografować. Jak tę koncepcję przekazać fotografowanej parze i jak przełożyć ją na język ekspresji a ekspresję na język fotografii.
Intuicje ale przede wszystkim efektywne techniki.

To są zajęcia o relacjach. Ale nie tych na Instagramie.

O komunikacji.

O ciele, jako głównym narzędziu do wyrażania ekspresji.

O narzędziach pozwalających widzieć lepiej, czyli jakich obiektywów potrzebujemy. To kluczowe!

O zdjęciach intrygujących i intensywnych.

O tym co i jak możemy wydobyć z ludzi, żeby „przytulanie” i „magnesy w czołach” nie były głównym leitmotivem naszych działań.

O niepozowaniu w pozowaniu.

O lekkości I POETYCE.

O charyzmie i schemacie na brak schematów.

O czytaniu światła i próbie zrozumienia,
ze zaprzeczeniem dobrego światła nie jest światło brzydkie, ale jego brak.

I o tym, żeby ta bezradna odpowiedź na nieśmiertelne pytanie „co mamy teraz robić?”, brzmiąca: „weźcie się jakoś przytulcie”, zniknęła z naszego słownika.

Zajęcia podzieliłem na 2 bloki.

1. Teoria i teorie, wprowadzenie i rozwinięcia.

Na tym etapie przedstawię moje koncepcje na realizacje sesji; omówię charakter zdjęć, których poszukuję, oraz opowiem o tym, gdzie szukam i znajduję inspiracje.
W tle zdjęcia, które cenię szczególnie wraz ze szczegółową genezą ich powstania. Chciałbym również omówić narzędzia, których używam w plenerze,
a także określić główne zabiegi fotograficzne
i komunikacyjne, jakie stosuję. W tej części nie będziemy fotografować, ale uważam, że to etap równie ważny jak część praktyczna.

2. Praktyka. Między pozowaniem a spontanicznością. Sesja plenerowa z parą.

Ruszamy na sesję. Tu chciałbym pokazać to, co uważam za esencję – rozmowę z parą, jako kluczowy wstęp do sesji (tak, zaczynam od rozmowy!), powiedzenia ludziom, jak chcę ich sfotografować i jakie są moje oczekiwania,0

. Sposoby na godzenie intensywności pracy i moich oczekiwań z brakiem doświadczenia fotografowanych ludzi; jak wychwytywać naturalne gesty i budować na nich większe sceny. Jak pomóc ludziom dać się dobrze i ciekawie sfotografować i jak pomóc sobie uniknąć powtarzalności i gry na pozach.

Jak poszukiwać źródeł światła. Jak improwizować i realizować plan.

Tę część podzieliłem na 2 etapy:

– część wstępna, pokazowa

– aktywna praca z aparatami

CENA: 1800pln